మీ పాపకు ఏం పేరు పెట్టిండ్రు?’ ‘ఆ’ అక్షరం మీద మా బాబుకు మంచిపేరు చెప్పుండ్రి?’ ఇలాంటి ముచ్చట్లు చాలా వింటుంటాం. కానీ, ఆ ఊర్లో పేర్ల గురించి ఇలాంటి చింతే ఉండదు. అసలక్కడ పేర్లే ఉండవు! ఆ పల్లె మేఘాలయలో ఉన్నది. అక్కడ ఏం చెప్పాలన్నా సీటీ ( విజిల్‌ ) కొట్టే చెప్తరు. ‘పిల్ల పుట్టకముందే కుల్ల కుట్టేవాళ్లు’ చాలామందే. నక్షత్రం, రాశి, తిథి అంటూ నానా తిప్పలు పడ్తుంటరు. కానీ, ఇసొంటి ఏ తిప్పలూ అవసరం లేని ఊరొకటి ఉంది. అక్కడెవరికీ మనలెక్క శ్రీశైలం, శ్రీనివాసు, వినోదు అంటూ పేర్లు ఉండవు. ‘సీటీ’లనే ( విజిల్స్‌ ) పేర్లుగా పెడ్తుంటరు. ఆ ఊరి పేరు కాంగ్‌థాన్‌. మేఘాలయాలోని ఈస్ట్‌ ఖాసి జిల్లాలో ఉంది. ఈల వారి ఆచారం. పూర్వీకులనుంచి సంప్రదాయంగా వస్తున్నది. కాంగ్‌థాన్‌లో 700కి పైగా జనాభా ఉంది. ఎవరైనా కొత్తవాళ్లు ఈ ఊరికి వెళ్తే ఆశ్చర్యపోతారు. డిజిటల్‌ యుగంలోకూడా ఇలాంటి సంప్రదాయం ఉందంటే, తమ వారసత్వాన్ని వాళ్లు ఎలా కాపాడుకుంటున్నారో అర్థం చేసుకోవచ్చు. సీటీ ( విజిల్‌ ), పక్షుల అరుపులు, సినిమా పాటల్లోని ట్యూన్ల ఆధారంగా పిల్లలకు పేర్లు పెడుతుంటరు ఇక్కడ.
తీరొక్క ట్యూన్లు
చిన్నప్పటినుంచీ ఎక్కడైనా ఏం నేర్చుకుంటారు? పదాలు పలకడం, పేర్లు పిలువడమే కదా? కానీ, ఈ ఊళ్లో మాత్రం సీటీలు కొట్టడం, శబ్దాలు చేయడం, పాటలు పాడటం నేర్చుకొంటారు. సీటీ కొట్టొస్తే చాలు పిలగాడు ఎదిగినట్టే. రోడ్డుమీద పోతూ సీటీ కొడితే మన దగ్గర ఏమైతదో తెల్సు కదా? అదే, కాంగ్‌థాన్‌లో అయితే వాళ్ల అమ్మానాయిన వచ్చి గుండెలకు హత్తుకుంటరు. ఆ సీటీల సప్పుడుతోటే వాళ్లు మనుషులను అర్థం చేసుకుంటరు. ఇంట్ల పదిమంది ఉంటే పది రకాల సీటీలు ఉంటయి. వీళ్ల పూర్వీకులు సీటీలద్వారా ప్రత్యేక ట్యూన్లు కట్టి పిల్లలను లాలించే వారట. అట్లా తీరొక్క ట్యూన్‌లతో ఇప్పటికీ కొనసాగుతున్నది ఈ ఆచారం.ఒకరి పేరు ఇంకొకరికి ఉండదు. కొత్తగా పుట్టిన వాళ్లకోసం 30 సెకన్ల నిడివితో ఒక ప్రత్యేకమైన విజిల్‌ను రూపొందించి దాన్నే పేరుగా పెడతరు. దాంట్లోకూడా గమ్మతు ఉంది. బయట ఉన్నప్పుడు మాత్రమే ఈ 30 సెకన్ల సీటీతో పిలుస్తరు. అదే ఇంట్లో ఉంటే ఆరు సెకన్ల విజిల్‌తో పిలుస్తరు. అడవిలో ఎవరైనా ఆగమైతే, తమ పేరును గట్టిగా పాటలెక్క పాడుతరు. అది విన్నవాళ్లు వచ్చి కాపాడుతరు. సాయంగా వెళ్లిన వాళ్లూ ఒకరినొకరు సీటీల ద్వారానే పలుకరించుకుంటరు.
అది ‘అమ్మ ప్రేమ’
మనలెక్క వాళ్లకు పేర్లు ఉండకపోవచ్చు. కానీ, మనకంటే ఎక్కువ కసరత్తే చేస్తరట. తండ్రి కొత్త సీటీ పాడి వినిపిస్తే, తల్లి ఒక శబ్దం వినిపిస్తదట. పెద్ద మనుషులంతా కలిసి అమ్మ, నాయిన ఇచ్చిన శబ్దాలను జోడించి ఫైనల్‌ ‘సీటీ’ నిర్ణయిస్తరట. విచిత్రం ఏమిటంటే మన దగ్గర ఒక్కో పేరు చాలామందికి ఉంటది. కానీ, కాంగ్‌థాన్‌లో ఒకరికి కేటాయించిన శబ్దం ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ మరొకరికి పెట్టరట. అదెట్ల గుర్తు పెట్టుకుంటరో ఏమో మరి? ఇట్లా సీటీ శబ్దాలతోటి పేర్లు పెట్టడాన్ని ‘జిగవా యోబి’ అంటరు. వారి భాషలో ఈ మాటకు ‘అమ్మ ప్రేమ’ అని అర్థం.
వ్యవసాయమే ఆదరువు
కాంగ్‌థాన్‌ కొండల నడుమ ఉంటది. అడవికి వెళ్లిన వాళ్లు ఊరు చేరుకోవడానికి సరైన మార్గం లేదు. దాదాపు 10 కి.మీ. ట్రెక్కింగ్‌ చేయాల్సిందే. ఇక్కడి ప్రజలు బయటి వాళ్లతో అంతగా కలిసిపోరు. వ్యవసాయమే వారి బతుకుదెరువు. వారం, పది రోజులకు ఒకసారి మాత్రమే అంగడికి పోతుంటరు. పొలంలో పండించిన కూరగాయలను అమ్మి కావాల్సిన వస్తువులు తెచ్చుకుంటరు. ఈ గుంపులో పెద్దగా చదువుకున్నోళ్లు లేరు. ఆరుగురంటే ఆరుగురు మాత్రమే ఇప్పటి వరకు ఉన్నత చదువులకోసం ఊరు దాటారు. కొంత ప్రయత్నిస్తే.. ఈ ఊరి నుంచి ఈలపాట రఘురామయ్యను గుర్తుకుతెచ్చే గాయకులూ రావచ్చు.
కాంగ్‌థాన్‌ ప్రజల సంప్రదాయం ఆసక్తికరంగా ఉండటంతో, ఆ గ్రామాన్ని చూడటానికి పర్యాటకులు క్యూ కడుతున్నరు. విదేశీ పరిశోధక విద్యార్థులు సైతం ఇక్కడి ప్రజల జీవన విధానం గురించి అధ్యయనం చేస్తున్నారు. చుట్టుపక్కల ఎన్నో ఊర్లలో గిరిజనులు ఉన్నా ఒక్క కాంగ్‌థాన్‌ గిరిజనులు మాత్రమే ఇలా ‘ఈల’ శబ్దాలతో మనుషులను పిలుచుకొనే సంప్రదాయాన్ని కొనసాగిస్తున్నరు.
